Dzień po wspinaniu po słowackiej stronie Tatr wybieram się z Damianem na Wegę (VIII+ 160m) na Mniszku. Droga okazuje się świetna - oferuje różnorodne wspinanie o dużej intensywności, do przejścia są bowiem cztery ósmekowe i dwa siódemkowe wyciągi w zaskakująco dobrej skale. Klasą porównać można ją do American Beauty na sąsiedniej ścianie (relacja z tego wielkiego klasyka TUTAJ), wymaga jednak zakładania własnej asekuracji – na wyciągu przez Okap Śmigło całkowicie, na pozostałych częściowo w łatwiejszym terenie. Z pewnością jest to jedna z lepszych linii w tych trudnościach w Tatrach i mimo niewielu przejść do tej pory zasługuje na miano nowoczesnego klasyka!

Ostatni weekend lata w Tatach zapowiada się wyjątkowo pogodnie. Na niedzielę umawiam się z Damianem na Wegę na Mniszku (o tym w następnym wpisie), żal jednak byłoby nie wykorzystać słonecznej soboty – gdy zgłasza się Łukasz proponuję mu nowo powstałą linię na Lodowej Kopie, V Tieni Slnka (W Cieniu Słońca, VII). Pod ścianę jest daleko, mam jednak nadzieję że dla 200 metrów wspinania w litych płytach warto będzie poświęcić trochę sił potrzebnych na kolejny, wymagający dzień. Oczekiwania zostają spełnione z nawiązką – droga okazuje się bardzo ładna i zajmująca, przystępne około-szóstkowe trudności w czystej skale trzymają prawie na całej długości. Dodając do tego stanowiska zjazdowe i po kilka spitów na każdym wyciągu wychodzi świetny „plaisir climb”!

Po Alpach dobrze byłoby złapać trochę oddechu, ciężko jednak odmówić mocnemu koledze gdy proponuje zrobić coś fajnego w Tatrach 😉. Po sobotnich opadach i przy niepewnej niedzielnej pogodzie niewiele naszych potencjalnych celów rokuje, rozglądamy się więc za czymś krótkim, trudnym i biegnącym w płytach - Rokokowa Kokota (IX) na Mnichu spełnia wszystkie te warunki. Jedna z perełek słynnego tria Korczak-Marcisz-Opozda biegnie co prawda północną ścianą, latem Słońce świeci jednak na drogę o poranku – jest więc szansa że podeschnie. Gdy podchodzimy z Morskiego Oka w deszczu zaczynamy wątpić w nasz pomysł, po wyjściu z chmur okazuje się jednak że był to strzał w dziesiątkę – wyżej jest ciepło i słonecznie a na samym Mnichu zadziwiająco pusto.

Pod koniec obozu w Wilder Kaiser pojawia się okno pogodowe, trzeba więc spróbować wykorzystać je jak najintensywniej. W tym celu udajemy się z Anią na trzy dni do schroniska Stripsenjochhaus, w okolicy którego znajdują się najlepsze ściany masywu. Pierwszego dnia jest jeszcze mokro i chłodno oraz trzeba oszczędzać siły, robimy więc krótką ale pięciogwiazdkową drogę na jednym z północnych filarów Totenkirchl - Silhouette (8- 150m RP). Niestety kontuzja stopy, którą Ania odniosła na początku obozu właściwie uniemożliwia wspinanie – o realizacji głównych celów możemy zapomnieć. Stąd też przejście kolejnego dnia sąsiedniej drogi Mentor (8-/8 160m OS) – obie opisuję w jednej relacji.

Zaledwie kilka godzin po zejściu z Ellmauer Tor podchodzimy na nią z Szymonem ponownie – dzień wcześniej główny cel był mokry, zrobiliśmy więc inną drogę (ABS). Motywacja by rozprawić się z wymarzonym Sudostverschneidung (7+/8- 450m) na wschodniej ścianie Fleischbank (2187 m) jest jednak na tyle duża że nie przeszkadza nam zmęczenie i powtórzenie ponad dwugodzinnego podejścia. Renoma jednego z największych klasyków Alp Wschodnich się potwierdza – wspinanie jest kapitalne i różnorodne – są tu ciągowe zacięcia, trikowe kanty, siłowe przewieszki, techniczne płyty czy rysy różnych szerokości. Droga przypomina linią i urodą Constantini-Apollonio na Tofanie, lecz jest bardziej ciągowa i ma trudniejsze kluczowe wyciągi.

Zapowiadają się dwa dni okna między opadami, od razu ruszamy z Szymonem z Wochenbrunner Alm przez Ellmauer Tor w górne partie najlepszej ściany Wilder Kaiser – wschodniego muru Fleischbank. Zgodnie z przewidywaniami wszystkie cele są jednak mokre, wracamy więc przez przełęcz i zaczynamy świetny Sportherz (8 280m) na wschodniej ścianie Vordere Karlspitze. Niestety i ta droga nie rokuje, mimo iż już po 12-tej nie poddajemy się jednak i biegniemy pod ścianę południową. Na nic trudnego nie ma czasu (i trzeba zostawić siły na główny cel nazajutrz) „wyciągam” więc z listy jedną z lepszych linii z trudnościami 6/7 w okolicy – ABS (7- 400m). Droga okazuje się piękna i zróżnicowana, ale sporo górskich formacji i bardzo wymagający kluczowy wyciąg sprawiają, że mimo iż jest ubezpieczona spitami, nie jest to typowy „plaisir climb”.

Z kolejnym koordynowanym przeze mnie alpejskim obozem klubowym wizytujemy po raz pierwszy w Wilder Kaiser. Ten górski masyw położony w austriackim Tyrolu mimo niewielkiego rozmiaru zajmuje ważne miejsce w historii alpinizmu. Znajdziemy tutaj setki świetnych dróg w pełnym przedziale trudności (od III do XI) i długości do 900 metrów, w tym sporo alpejskich klasyków - historycznych jak i nowoczesnych. Co ważne większość najpopularniejszych dróg wyposażona jest częściowo lub w pełni w stałą asekurację. Tym razem udało zrobić się kilka z nich oraz przeprowadzić rekonesans na przyszłość. Na początek prosto z podróży wybieramy się z Anią na jedną z lepszych siódemkowych linii płytowych, kombinację Delikatesse (7-) & HAZO Fantastica (8-) na południowej ścianie Sonneck (2261m).

Po sobotnim przejściu Wariantu R z Mateuszem (RELACJA), następnego dnia ruszam z Anią w stronę Czarnego Stawu. Marzyła się Kazalnica ale po długich zmaganiach z eRem brakuje nieco sił, do tego prognozy straszą popołudniowym deszczem - przechodzimy więc do planu B czyli Drogi Surdela (V+ 400m) na Mięguszowieckim Szczycie Wielkim. W początkach mojego wspinania w Tatrach zdarzyło się pobłądzić w ścianie i zrobić własny wariant omijający niestety wszystkie najładniejsze wyciągi - krótki opis tego przejścia TUTAJ. I tak dopiero po wielu latach nadarzyła się okazja by nadrobić zaległości – jak się okazuje zdecydowanie warto było bo ładnego i zajmującego wspinania na drodze jest sporo, a Komin Kiszkanta to faktycznie tatrzański unikat!

W weekend pomiędzy alpejskimi wyjazdami trafia się pogoda, trzeba więc spędzić go w Tatrach! W sobotę z Mateuszem wybieramy się na Mnicha by zmierzyć się z jednym z wielkich klasyków – Wariantem R (IX-). Droga dwukrotnie odegrała ważną rolę w dziejach taternictwa – najpierw gdy została wytyczona i pokonana hakowo, następnie gdy doszło do jej uklasycznienia. W obecnych czasach jej przejścia nie są już czymś niezwykłym, nadal jest to jednak świetna linia na której pod palcami czuć historię.

Po kolejnym opadzie i przy utrzymującej się niskiej temperaturze już wiemy, że możemy zapomnieć o głównym celu zaplanowanym na koniec pobytu. Na pocieszenie w niedziele rano tuż przed wyjazdem wyjeżdżamy na Brevent i robimy 8-wyciągowy Fin de Babylone (6c 220m OS) – podobno najładniejszą z trzech na południowej ścianie (są jeszcze Poeme a Lou 6c oraz nowa droga Pioli 6c). Droga oferuje przyjemne wspinanie w gnejsie po krawądkach, z komfortową stałą asekuracją oraz przepięknym widokiem na masyw Mont Blanc. Słoneczna płytowa ściana szybko wysycha i nadaje się dobrze na szybką akcję przez co drogi na niej cieszą się bardzo dużą popularnością – szczególnie gdy wysoko w górach są słabe warunki.

Kolejny dzień naszego pobytu w rejonie Mont Blanc zapowiada się pochmurno i zimno, liczymy że po dwóch dniach bez opadów uda się w końcu wybrać na jedną z zaplanowanych przed wyjazdem dróg. Im wyżej tym ma być gorzej, ponownie pozostaje więc spróbować na Planie – ruszamy pod Czerwony Filar Aiguille Peigne na drogę Maillon Manquant. Piękna ok. 480-metrowa linia (13 wyciągów) Pioli oferuje głównie trudności do 6b+, z jednym krótkim fragmentem 7b – najczęściej pokonywanym A0. Liczymy że szybko uda uporać się z łatwiejszymi wyciągami i kluczowy wyciąg zdążymy spróbować klasycznie przed kolejnym załamaniem pogody zapowiadanym na wieczór.

Po zrobieniu dwóch dróg w Ecrins czeka nas trudna decyzja czy zostać na miejscu (pewna pogoda) czy zaryzykować i przenieść się do Chamonix by spróbować któregoś z zaplanowanych przed wyjazdem głównych celów. Prognozy dają szansę więc jedziemy – w środę po dojściu pod Aiguille Peigne okazuje się niestety, że wszystko jest zlane a temperatura oscyluje koło zera. Nie poddajemy się jednak i przenosimy pod Aiguille Blaitiere – trudniejsze drogi nie rokują, płytowa L'eau Rance d'Arabie (6b+ 260m) już bardziej. Wspinanie jest świetne i zajmujące, niestety im wyżej tym gorzej z pogodą – chmury gęstnieją, robi się przeraźliwie zimno i wietrznie. Robimy co prawda kluczowe wyciągi ale drogi nie kończymy, wrzucam jednak opis bo kogoś może zachęcić do przejścia tej pięknej drogi.

Po rozgrzewce w Ailefroide kolejnego dnia w planach mamy wysoko położoną granitową ścianę Aiguille Sialouze, znaną mi już z wcześniejszej wizyty (RELACJA). Gdy jednak okazuje się, że ma być chłodno i pochmurnie proponuję lepszy na takie warunki cel, 20-wyciągowe Ranxerox (7a 600m) na Tete d’Aval. Pod drogą stałem już dwa lata wcześniej, jednak z powodu ryzyka burzy zrobiliśmy wówczas z Anią najpopularniejszy na ścianie Różowy Filar Hebdo. Ponieważ Ranxerox uchodzi za jedną z najlepszych wielowyciągowych linii we Francji w wapieniu, obiecałem sobie kiedyś wrócić. Tak więc skoro w maju udało zrobić się największych granitowy hit Francji czyli Jeefa na Korsyce, pojawiła się świetna okazja by skompletować parę 😊.

Gdy w drodze na tygodniowy pobyt w Chamonix okazuje się, że zapowiadana poprawa pogody nie nadeszła, decydujemy z Bartkiem i Szymonem by zacząć od Ecrins – prawie w całych Alpach leje, a tam jak zawsze ładna pogoda. Po 15h jazdy docieramy do Ailefroide i od razu idziemy na rozwspin – położone nad miasteczkiem wysokie granitowe ściany komfortowo obite spitami nadają się do tego idealnie (o rejonie pisałem nieco więcej dwa lata temu TUTAJ). Z mojej listy wyciągam jeden z polecanych klasyków doliny – Derborence (6c+ 300m/8w OS) w sektorze Eboulement. Dolna część nieco rozczarowuje, trzy odcinki w górnej są jednak bardzo ładne, szczególne wizytówka drogi czyli techniczne gładkie zacięcie.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Tatrach. W części drugiej propozycje "trudniejsze" - wyceniane od VI+ do IX+, część pierwsza z liniami o trudnościach od III do VI dostępna jest TUTAJ. Wykaz nie obejmuje oczywiście wszystkich ciekawych tatrzańskich dróg, jego celem jest zebranie największych "klasyków" oraz pozostałych atrakcyjnych linii na ścianach zlokalizowanych w każdej z głównych dolin. Listy stworzone zostały na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych dolin, ścian i dróg oraz zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Tatrach. W części pierwszej propozycje "łatwiejsze" - w zakresie trudności od III do VI, część druga z liniami od VI+ do IX+ dostępna jest TUTAJ. Wykaz nie obejmuje oczywiście wszystkich ciekawych tatrzańskich dróg, jego celem jest zebranie największych "klasyków" oraz pozostałych atrakcyjnych linii na ścianach w każdej z głównych dolin. Listy stworzone zostały na bazie wybranych materiałów, opinii wielu doświadczonych wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych dolin, ścian i dróg oraz (stale aktualizowane) zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Opracowanie dotyczące najładniejszych/najciekawszych letnich dróg wspinaczkowych w Dolomitach w przedziale trudności od IV do IX- (7b). W zestawieniu znajdują się zarówno słynne drogi historyczne jak i współczesne klasyki. Lista stworzona została na bazie wybranych przewodników, materiałów, opinii wielu wspinaczy oraz własnych przejść i obserwacji działań innych. Dodatkowo we wpisie znajdziecie część opisową z komentarzami do poszczególnych rejonów, ścian i dróg oraz (stale dodawane) zdjęcia z wybranych dróg. Ostatnia aktualizacja - 07.2025.

Po sobotnich (nieudanych) zmaganiach z Kororo na Osterwie, ostatniego dnia obozu jest więcej sił na chodzenie niż wspinanie – stąd też w planach mała łańcuchówka, na którą namawiam Anię i Bartka. Zaczynamy od Drag”on”line (VII- OS) na zachodniej ścianie Małego Siarkana, po którym Siarkańską Granią przechodzimy pod Smoczy Szczyt - z powodu późnej pory nie znajdujemy jednak spręża by dorzucić ostatnią część, Cestę pre Lukasa (VI). Sama „Smocza Linia” to ciekawa droga wymagająca umiejętnego czytania nie zawsze idealnej skały i wychodzenia nad mikrofriendy w trudnościach – poza łańcuchami na stanowiskach na całości jest tylko jeden hak.

Choć koordynowany przeze mnie obóz klubowy odbywa się nad Popradzkim Stawem, pierwszy dzień jest jednym z najgorętszych w roku – dlatego też z Szymonem nie działamy jeszcze w słonecznej Dolinie Mięguszowieckiej, lecz chowamy się w północnej zerwie Żółtej Ściany. Prawie zawsze zimna i wilgotna tutaj skała jest tego dnia w idealnych warunkach – pojawia się więc świetna okazja by przejść Direttissimę wariantem prostującym Korczaka (VIII). Na drodze jakiś czas temu pojawiły się stałe stanowiska oraz kilka dodatkowych spitów - na „moralnych” piątkach i szóstkach w dolnej części ściany nie trzeba już bać się o życie, a w trudnościach można skupić się na pięknych ruchach. Dzięki temu linia powinna być w miarę regularnie powtarzana i nie popaść w zapomnienie – brawo dla zdrowego podejścia osób myślących o innych wspinaczach!

Po sobotnim przejściu Pulp Fiction (relacja TUTAJ) już kolejnego dnia wracamy na sąsiednią Buena Vista Social Club (IX-) czyli trzecią i najtrudniejszą linię z pięknej Kościelcowej Trylogii (PF, BVSC i Matrix o którym TUTAJ). Po ponownym podejściu z Brzezin do Murawańca (spaliśmy na Słowacji bo plan na niedzielę był inny 😉) i dalej pod ścianę okazuje się, że zupełnie sucha wczoraj wieczorem droga jest ponownie zalana – to jednak tutaj norma, że z powodu różnic temperatur woda wybija z rys i zalewa dolną płytę oraz kluczową ściankę. Ponieważ jednak ma być ciepło i bezchmurnie to nie problem – odczekujemy aż Słońce dotrze na płytę (po 11-tej) oraz ją trochę podsuszy, po czym zaczynamy wspinanie.

Drugi dzień długiego weekendu w Tatrach jest jeszcze chłodny i nie wszystko zdążyło wyschnąć, podejmujemy jednak z Marcinem ryzyko i ruszamy pod zachodnią ścianę Kościelca. Ambitny plan zakłada próbę przejścia dwóch dróg które pozostały mi do skompletowania tzw. Trylogii Kościelcowej – Matrix już na koncie (relacja TUTAJ), pozostały Pulp Fiction (VIII+/IX-) i Buena Vista Social Club (IX-). Z pierwszej już dwukrotnie wygonił mnie deszcz, na drugiej nie udało się w zeszłym roku z powodu zalanego cruxa. Na miejscu okazuje się że może być powtórka z rozrywki – obie drogi są zalane! Tym razem ma jednak Słońce ma mocno świecić i nie grozi nam deszcz, czekamy więc i gdy po 12-tej pierwsza z linii zaczyna rokować – ruszamy.

Wyjątkowo pogodny długi weekend w Tatrach rozpoczynamy od wizyty na Skrajnej Liptowskiej Turni. Jesienią zeszłego roku na jej południowo-wschodniej ścianie nową drogę Forever Young (VII) otworzyli Alina z Mariuszem czyli bratnie tatrzańskie dusze 😊. Intensywne kolejne dwa dni w zanadrzu oraz fakt, że piątek jest pierwszym dniem po opadach, do tego z dość mroźnym wiatrem sprawia że cel idealnie pasuje do planu. Droga okazuje się godna polecenia - ma logiczny przebieg i kilka ciekawych pasaży w ładnej skale, do tego gotowe stanowiska zjazdowe oraz kilka spitów, które dobrze uzupełnia własna asekuracja. Wydaje się więc w tym momencie najciekawszą linią na ścianie i popularnością przebić powinna powtarzaną co jakiś czas Sumę Wszystkich Strachów (relacja z niej TUTAJ).

Po sobotnim sportowym wspinaniu na Turni nad Skokiem w niedzielę wybieramy się z Anią na łańcuchówkę w masywie Granatów Wielickich. Plan zakłada połączenie Południowych Filarów Podufałej Baszty i Podufałej Turni, a następnie dorzucenie drogi na północno-zachodniej ścianie Wielickiej Baszty. Finalnie kończy się niestety tylko na drugiej wymienionej drodze, jednak szczegółowy rekonesans nie pójdzie na marne, do tego ktoś być może skorzysta z inspiracji. Pierwsza część planowanej kombinacji narzuca się zresztą intuicyjnie – w ramach podejścia pod Podufałą Turnię aż prosi się bowiem by przejść jedną z dróg na Podufałej Baszcie, z której wychodzimy wprost na Granacką Ławkę, jakieś 50 metrów nad podstawą pierwszej wspomnianej ściany.

Wyjątkowo piękny pogodowo weekend nie dawał wyboru - trzeba było spędzić go w Tatrach 😊. I tak o ile na niedzielę planujemy długą przygodę, o tyle dla równowagi sobota stać ma pod znakiem sportowego wspinania z krótkim podejściem - na Osterwie byliśmy z Anią ostatnio, tym razem pora na Turnię nad Skokiem. Dzięki temu, że partnerka oferuje się z asekuracją, pojawia się okazja do rozprawienia się z klasycznym prowadzeniem całej drogi Pre Jarku (IX-), którą przeszedłem w stylu AF w roku 2021 (relacja TUTAJ). Tym razem się udaje, poniżej wrzucam więc zaktualizowany opis. Droga to oczywiście jedna z lepszych obitych linii w Tatrach w tych trudnościach, zdecydowanie polecam!

Sezon letni w Tatrach rozpoczynamy w tym roku wyjątkowo późno, a że pogoda wyżej nie rozpieszcza (chmury i wiatr) – idziemy na Osterwę. Na rozruch wybieramy najdłuższą linię w masywie, pokonującą go od podstawy aż po szczyt – Dospelost (VII+ OS 300m). Droga startuje od trzech wyciągów na Galerii, przechodzi na tzw. Dzwon gdzie czekają trzy kolejne i kończy na ścianie Pośredniej Osterwy – również trzema odcinkami wspinaczkowymi i łatwą granią. Całość to fajna przygoda w ładnej skale z pewną asekuracją - wszystkie stanowiska są gotowe, na poszczególnych wyciągach są też spity, a pomiędzy nimi dobre miejsca na friendy. Drogę można też przechodzić partiami i łączyć ją z innymi.

Góry Sokole, czyli popularne Sokoliki, przez wielu uważane są za najładniejszy rejon wspinaczkowy w Polsce, a ich sportowe oraz tradowe klasyki są powszechnie znane i cenione. Co ważne - granitowe skały obfitują w górskie formacje (rysy, zacięcia, kominy) oraz tarciowe płyty, co świetnie przygotowuje do wspinania w Tatrach i Alpach. W aktualizowanym co jakiś czas wpisie znajdziecie informacje na temat polecanych dróg oraz zdjęcia niektórych z nich. Dodatkowo dorzucam pomocne linki z wyróżnionymi drogami w szerokim zakresie trudności oraz ciekawe zestawienia tradów wraz z komentarzami. Zdjęcia dodawane są systematycznie i w galerii ułożone są w kolejności od najnowszego do najstarszego. AKTUALIZACJA 25.05.2025.

Piaskowcowy mur o zachodniej wystawie i wysokości do 25 metrów oferuje około 30 ubezpieczonych dróg od VI do VI.6. Przeważają linie VI.2+ do VI.5 biegnące wzdłuż rys i kantów oraz płytami, wśród nich znajdziemy kilka unikatów - zdecydowanie warto odwiedzić rejon celując w ten zakres trudności! Gęsty bukowy las chroni przed Słońcem w upalnie dni oraz przed lekkim deszczem, po mocniejszych opadach z powodu miękkiej skały nie warto się wspinać. Podjeżdżamy prawie pod samą ścianę, do dyspozycji jest też stolik z ławami i miejsce na ognisko. W galerii trochę zdjęć z wizyt wraz z komentarzem do wybranych dróg, poniżej dodatkowe info o topo. UPDATE 11.05.2025.

Pod koniec krótkiego pobytu na Korsyce postanawiamy odwiedzić nową turnię, która przyciąga wzrok swoim kształtem i położeniem  – Punta Acellu. Górująca nad Przełęczą Bavella południowa wystawa jest jedną z najwyżej położonych ścian w masywie, do tego jak żywo przypomina Zamarłą Turnię 😉. Wspinanie zaczynamy od najpopularniejszej Temps peau noir (6b 130m OS) na której znajdziemy piękne płyty przedzielone wielkim okapem z tafonisów – całość prowadzi Ania. Po powrocie pod ścianę ja decyduję się z kolei na JPQ (6c 120m RP) - ta okazuje się pouczającą mieszanką bulderów po oblakach i szerokich rys.

Po dniu restu na plaży nadszedł czas na główny cel wyjazdu – Jeefa (7b/7b+ 280m + ew. 120m na szczyt) na Punta Corbu, czyli drugiej obok Teghie Lisce najważniejszej ścianie Bavelli. Poprowadzenie w całości najsłynniejszej obok sąsiedniego Dos de l’elephant (6b+ 320m) drogi Korsyki marzyło mi się od zeszłorocznego pokonania tamtej linii (RELACJA). W przewodniku przeczytamy, że gdy Catherine Destivelle ochrzciła Grzbiet Słonia mianem najładniejszej granitowej drogi Francji, Jeef nie był jeszcze wytyczony 😉. Zachwyty nad linią i miano arcydzieła są w pełni zasłużone – jakość skały i różnorodne formacje po których się wspinamy są po prostu kapitalne!

Drugiego dnia pobytu w Bavelli ruszamy na jedną z dwóch najlepszych ścian rejonu, Teghie Lisce. Po świetnym Acqua in Bocca (7a 350m, relacja TUTAJ) w 2024, tym razem kolejny klasyk - Avec etau et violon (6c/6c+ 300m). Teoretycznie linia łatwiejsza, nie należy jej jednak lekceważyć. Szczególnie przerysa na starcie okazuje się nie być przereklamowana i przekonujemy się skąd tyle wpisów z A0 jak sugerują w przewodniku 😉. Dalej też jest ciekawie i mimo niższych wycen oraz prawie kompletnego obicia miejscami niebanalnie, a na rajbungach konieczne są wyjścia wysoko nad wpinkę. Plusem drogi jest to, że jako jedna z nielicznych kończy bezpośrednio na szczycie, skąd rozpościera się piękny widok.