Tydzień po zrobieniu Leporowskiego na Kozim Wierchu (RELACJA) wracam na Halę by dorzucić do kolekcji kolejnego okolicznego klasyka – Prawego Dorawskiego na Świnicy. Ze względu na niewielką ilość śniegu i jego średnią jakość dotarcie pod kopułę szczytową zajmuje naszej trójce (tow. Dominik i Michał) sporo czasu, a jedno miejsce daje się nieco we znaki. Zgodnie z przewidywaniami kluczowe skalne odcinki w górnym spiętrzeniu są jednak suche, co przy płytowym charakterze wspinania jest tutaj ważne. W optymalnych warunkach trudności oscylują wokół mocnej piątki, z jednym bardziej wymagającym fragmentem (ok. M6-) z dobrą asekuracją. Przy zasypanej skale będzie trudniej i ryzykownie - zdarzały się przejścia A0 i wycofy w wykonaniu mocnych zespołów.

Filar Leporowskiego na północnej ścianie Koziego Wierchu to jeden z klasyków Hali Gąsienicowej, aczkolwiek ostatnimi czasy nie odnotowujący za wiele przejść zimowych. Droga choć nie długa i „wycenowo” nie za trudna może stanowić wyzwanie, warto więc wybrać się na nią przy dobrych warunkach. Takie też (pomijając nieco dokuczliwy mróz) trafiliśmy z Adamem i Szymonem pierwszego dnia lutego 2025 – podejście komfortowe, prawie wszystkie trudniejsze odcinki skalne suche, śniegi całkiem trzymające jak na tą wystawę i porę roku, niewiele odśnieżania zacięć i kominków. Dolna część drogi to stumetrowy uskok skalny, wyżej czeka łatwiejszy mixt gdzie miejscami nadal jednak trzeba się wspinać – sumarycznie to ładna i ciekawa linia, którą warto mieć na koncie gdy np. mamy już za sobą nieco łatwiejszy Filar Staszla.

Uszkodzone po wypadku ramię nadal nie pozwala na wspinanie, za długo bez Tatr wytrzymać się jednak nie da 😊. W ramach rehabilitacji wybrałem się więc z dawno nie widzianym kolegą Łukaszem na małą alpiniadę – Żleb Staniszewskiego na Granatach. W idealnych zimowych warunkach droga posiada jeden bardziej stromy odcinek lodowy (WI3, przy odkrytej skale ok. M4). Pozostałe trzy długości liny w dolnej części to firnowa rynna przedzielona prożkami. Druga połowa drogi to szeroki żleb – łatwy przy twardy śniegu, przy głębokim wymuszający jednak przejście na górny, łatwiejszy odcinek Filara Staszla i kontynuowanie nim do zwieńczenia ściany.

W pierwszy pogodny od kilku tygodni weekend w Tatrach wybieramy się z Michałem i Szymonem na Halę Gąsienicową. Na celownik obieramy Filar Leporowskiego na Kozim Wierchu, gdy jednak okazuje się, że płyty na nim są zaklejone śniegiem, skręcamy pod wschodnią ścianę Kościelca na WHP114 (latem V, zimą ok. M5+). Sto-czternastka to niewątpliwie jeden z zimowych klasyków na Hali – jest trochę śniegu i lodu, nieco łatwego mikstu, jak i dwa trudniejsze wyciągi skalne, do tego kończymy wprost na szczycie. Z drogą miałem porachunki sprzed lat - wtedy z powodu gwałtownego załamania pogody musieliśmy wycofać się z Jackiem z kopuły szczytowej (RELACJA).

Sportowa wizyta na zachodniej ścianie Kościelca – na celownik wraz z Romkiem obieramy dwie kompletnie obite ringami drogi Matrix (IX-) i Pulp Fiction (VIII+/IX-). Po wieczornej ulewie dnia poprzedniego mamy poważne obawy czy uda się spróbować choć jedną z nich. Po dotarciu pod ścianę okazuje się, że w kilku miejscach są spore zacieki i skała jest wilgotna, ale kluczowe wyciągi Matrixa „rokują”. Dzielimy się sprawiedliwie prowadzeniem (wyciągi 1/3 dla kolegi i 2/4 dla mnie) i niespiesznie ruszamy.

Cel na ten dzień jest zupełnie inny, ponieważ jednak trzeci członek zespołu doświadcza bardzo nietypowej przypadłości (😉), zgadzamy się przełożyć akcję i mrok północnej ściany zamieniamy na tonącą w Słońcu zachodnią wystawę Kościelca. Na miejscu zastajemy warunki niczym na alpejskich turniach rejonu Mont Blanc – dojście po betonach, a granitowe płyty nagrzane i suche jak pieprz. Ale ponieważ nie zabraliśmy butów wspinaczkowych, pozostaje trzymanie się planu i drytoolowe przejście drogi Stanisławskiego, wycenianej w tym stylu na ok. M5+. Ku naszej uciesze na dwóch kluczowych wyciągach zachowało się trochę lodu, dzięki czemu użycie raków i dziabek ma sens.

Na pierwszą drogę w sezonie zimowym wybieramy nową (powstałą w 2019) linię rozwiązującą całą północno-wschodnią ścianę Kościelca. Deniwelacja jaką pokonujemy to około 400 metrów, długość drogi to z kolei około 700 metrów – połowa z tego to łatwy teren, który mamy do przejścia pomiędzy trzema spiętrzeniami skalnymi oraz po ostatnim z nich. Dzięki temu jest to dobra propozycja na „rozruch”, szczególnie biorąc pod uwagę szybkie i łatwe dojście oraz bezpieczne zejście szlakiem. Przy dobrych warunkach droga będzie na pewno przystępniejsza, przy brak podkładu śnieżnego oraz suchych trawach też da się ją robić, trzeba tylko zarezerwować trochę więcej czasu i wspinać się ostrożniej – tym bardziej, że nie ma gotowych stanowisk czy stałych haków w trudnościach.

W Święto Niepodległości wybieramy się pod zachodnią wystawę Kościelca, nie mając pewności czy przy temperaturze lekko powyżej zera uda się efektownie powspinać. Na miejscu korygujemy swój pierwotny plan i dopiero po odczekania aż Słońce pojawi się pod ścianą postanawiamy sprawdzić nową linię z zeszłego roku, Amortyzator (VI+). Droga jest ciekawą alternatywą dla Sprężyny lub w przypadku robienia tylko pierwszego wyciągu – jej ambitniejszym wariantem startowym. Do powtórzeń zachęca nie tylko lita skała, ale i pół-sportowa asekuracja oraz stanowiska zjazdowe, co w przypadku niepewnych warunków jest bardzo komfortowe. Podczas szpejenia okazuje się, że nie spakowałem sprzętu osobistego – ale przecież to nie powód by rezygnować z działania!

Tym razem odwiedzamy zachodnią ścianę Zadniego Kościelca, gdzie w ostatnich latach, na skalnej "Piramidzie" pomiędzy Drogą Patrzykonta i Kominem Strumiły powstały nowe obite drogi. Ogródek sportowy pozwala na komforowe i przyjemne wspinanie, z możliwością wycofu w każdym momencie - idealnie nadaje się na niepewną pogodę lub szybką popołudniową akcję. Słońce w lecie pojawia się już o 11, co może być plusem przy porannych opadach, a minusem przy wysokich temperaturach. My wybieramy miejscówkę by za bardzo nie zmęczyć się przed planowanym na niedzielę odległym Małym Młynarzem oraz z powodu prognozowanej na popołudnie burzy. Po każdej z dróg szybko wraca się pod ścianę dwoma zjazdami, mając więc do dyspozycji około 5 godzin, udaje się zrobić wszystkie trzy linie.

Wycieczka skiturowa na Hali Gąsienicowej. Podejście przez Liliowe na Przełęcz Świnicką, zjazd, podejście pod Karb, zjazd, podejście pod Zawrat, zjazd do Murowańca i dalej do Brzezin.

Podobnie jak w zeszłym roku, w połowie października w Tatrach zrobiła się piękna i bezdeszczowa jesień. Tym razem jednak weekend jest bardzo wietrzny, wybieramy więc niską, zachodnią ścianę Kościelca i liczymy na Słońce. To niestety postanawia cały dzień chować się za chmurami, przez co temperatura odczuwalna jest bardzo niska. Pod ścianą stawiamy się w cztery osoby – ja z Anią oraz Michał z Szymonem. Od razu optymistycznie postanawiamy rozpocząć od Lobby Instruktorskiego (VII-, pierwotnie VII+), mimo iż palce nawet bez dotykania skały są zdrętwiałe z zimna. Trzy z czterech wyciągów robiłem już kilka lat temu (RELACJA), dlatego też nadeszła pora by skończyć tą bardzo popularną, ubezpieczoną prawie w całości ringami drogę.

Prognozy na niedzielę nie są zbyt optymistyczne, więc tym razem wybieramy się na krótszą, ale treściwą drogę – WHP114 na Kościelcu. Obawiamy się tylko czy przy mocnym wietrze poradzimy sobie z trudnościami technicznymi w kopule szczytowej... Samo podejście pod drogę bywa problematyczne – Kocioł Kościelcowy i żleb wyprowadzający pod spiętrzenia są lawiniaste, tym razem jednak po kilku dniach odwilży jest ok i szybko meldujemy się pod „Stoczternastką”. Prowadzę pierwszy odcinek, na którym czeka  sporo odśnieżania – najpierw lodu, później skalnego zacięcia. Droga nie jest zbyt popularna, dlatego nie ma co liczyć na ślady poprzedników. Gdy pokonuję trudniejsze miejsce, wchodzę w lód, który po kilku metrach przechodzi w żleb - daję znać koledze, że może ruszać i przechodzimy na lotną. Tak dochodzimy pod kopułę szczytową, gdzie czekają kluczowe wyciągi.

Po raz kolejny prognozy nie są zbyt dobre więc znowu trzeba próbować działać na niskiej ścianie. Po polskiej stronie ma być lepiej - stawiamy na zachodnią Kościelca, z planem na Lobby Instruktorskie (VII-) i nową Drogę Ratowników (VI+). Gdy w dwójkę stawiamy się pod ścianą, okazuję się jednak, że nie była to zbyt dobra decyzja – nie wiedzieliśmy, że wczoraj mocno lało... Po szybkiej analizie możliwości (na Lobby nie ma szans), decydujemy się spróbować drugą z zaplanowanych dróg.

W planach na niedzielę był Korosadowicz na Kazalnicy, ale po opadzie z piątku na sobotę plan musiał ulec zmianie. Decydujemy się z Jackiem na popularną latem Setkę (WHP100). Do naszej dwójki w ostatniej chwili dołącza jeszcze Mariusz („Kućka”) więc jest wesoło 😊. Pod ścianę dostajemy się dość sprawnie, mimo iż ostatni odcinek trzeba przecierać – wschodnia ściana Kościelca nie jest zbyt popularna/łatwa zimą więc ciężko było liczyć na ślady po poprzednikach...

Po rozgrzewce na lodospadach Białej Wody w sobotę wieczorem przenosimy się na Halę Gąsienicową. Następuje kolejna zmiana planu bo Łukasz z Jackiem postanawiają zrezygnować z planów wspinaczkowych na Słowacji i wybrać się z nami. Do Murowańca podchodzimy w trójkę, Jacek ma dołączyć rano. Niestety Krzyśka coraz bardziej rozkłada choroba i planowany od dawna Filar Świnicy zaczyna się mu oddalać.

Trzy miesiące bez wizyty w Tatrach to zdecydowanie za długo! Niestety z powodu kiepskiej pogody jesień była spisana na straty i sezon letni skończył się w tym roku bardzo szybko. Dlatego też mimo niezbyt zachęcających opinii o warunkach postanowiliśmy rozpocząć sezon zimowy. Na początku trzeba się rozruszać, nasz cel nie może być więc za trudny – pada na Halę Gąsienicową i popularne Żebro Rzepeckich. Mamy jechać w czwórkę, nie udaje się, i jak to przeważnie bywa działamy w sprawdzonej trójce. Warunki faktycznie okazują się słabe, śnieg nie trzyma, płyty są gołe, a trawy słabe. Na dodatek jest zimno, wilgotno i pochmurno. Mimo wszystko tęskniło się za takim klimatem 😉.

Ostatni dzień zimy trzeba było uczcić jakąś ciekawą i długą drogą. Po krótkiej wymianie pomysłów pada na Filar Staszla, do którego przymierzaliśmy się już od dłuższego czasu. Tym razem pogoda nie pokrzyżowała nam planów, mieliśmy więc okazję sprawdzić się na tej pięknej linii w rakach i z dziabkami. Po jej przejściu potwierdzamy opinię, że zimą (w przeciwieństwie do lata) dla mniej doświadczonych zespołów to propozycja poważna i wytężająca. „Katalogowe” 10 wyciągów + kilka na lotnej, a przede wszystkim trzy trudne odcinki sprawiają, że w samej ścianie można spędzić podobnie jak my ponad siedem godzin i dostać mocno w kość.

Mimo słabych prognoz decydujemy się na wizytę w Tatrach z ambitnym planem zaatakowania Filara Staszla. Niestety na miejscu okazuje się, że jest gorzej niż miało być – najpierw ładuje śniegiem, później poprawia wiatrem i mrozem. No ale skoro już doszliśmy na Halę to zrobić coś trzeba 😊. Wybieramy więc Czubę nad Karbem gdzie można działać gdy większe ściany nie są dostępne. Potoczka już robiłem (Jacek również) więc postanawiamy sprawdzić jak wygląda druga popularna droga na tym spiętrzeniu – Głogowski. Przy zastanych warunkach trzeba było trochę powspinać się na dwóch pierwszych wyciągach. Później teren się kładzie więc poszliśmy na lotnej, by pod koniec zupełnie się rozwiązać. Także mimo wszystko byliśmy zadowoleni, że zrobiliśmy cokolwiek, szczególnie iż 3 ostatnie weekendy właśnie z powodu warunków odpuszczaliśmy wyjazdy…

Kilka zdjęć (niestety słabych) z krótkiej drogi Klisia na Kotle Gąsienicowym. Linia zimowa ale warunki nie bardzo – zamiast zmrożonego śniegu mieliśmy słabe trawy, zamiast podsypanego kominka i zacięcia – czysty drytool. Mieliśmy robić jeszcze jedną drogę ale przy srogim mrozie ciężko było o motywację.

W sobotę nocujemy w Murowańcu po wspinaniu na Zamarłej Turni (Motyka). Następnego dnia rano ruszamy z Krzyśkiem pod Zadni Kościelec na Surdela (V), którego planujemy zrobić na podejsciu pod Grań Kościelców (III). Po sporym opóźnieniu rozpoczynamy w końcu wspinanie, w ostatniej chwili dołącza do nas Ania. Linia jest krótka, 2/3-wyciągowa, ale warta zrobienia chociażby ze względu na nietypowy początek - trudności zaczynają się od samej ziemi. Po przejściu spotykamy się z Arkiem i Jurkiem na Przełęczy Mylnej i wspólnie ruszamy na jedną z najbardziej obleganych dróg w Tatrach, zwaną również Granią Praojców. Idę w trójce z Anią i Krzyśkiem, całość prowadzenia oddajemy koleżance - mamy więcej czasu na podziwianie krajobrazów i wynajdowanie miejsc do schowania się przed zimnym wiatrem, który niestety towarzyszy nam całą drogę.

„Życie taternika dzieli się na cztery okresy: pierwszy, kiedy jeszcze o tej drodze nie słyszałeś, drugi - pełen niepokoju - kiedy wiesz już o jej istnieniu i wiesz już, że musisz ją zrobić. Etap trzeci gdy ją robisz i etap czwarty, cechujący się głębokim spokojem - to życie po przejściu drogi.” Tak o Prawym Dziędzielewiczu (VI) w "Miejscu przy Stole" napisał Andrzej Wilczkowski. Droga faktycznie jest godna polecenia, kluczowy fragment jest obity więc można śmiało próbować. Wyjściowe zacięcie mieliśmy mokre, wybraliśmy więc wariant ciasnym kominkiem. Druga droga tego dnia to również absolutny klasyk. Pierwszy wyciąg to piękne wspinanie po płycie, na drugim wymagane są nerwy ze stali gdyż miejsce jest bardziej straszne niż trudne 😉. Końcówka drogi to bardzo sympatyczne zacięcie. Sprężynę (VI+) zrobić po prostu trzeba - wrażenia z trawersu pomiędzy okapami są bezcenne!

W końcu nadszedł słoneczny weekend w Tatrach więc tatrzańskie ściany zostały oblężone przez spragnionych wrażeń wspinaczy 😉. Ponieważ jesteśmy w trójkę i nie mamy ochoty na kilkugodzinne podejście w upale, wybieramy ładne drogi na nieodległym Kościelcu. Na pierwszy rzut idzie znana droga Byczkowskiego (V+), która okazuje się całkiem atrakcyjna i to nie tylko z powodu dośc unikalnej płytowej załupy na przedostatnim wyciągu. Po zjeździe pod ścianę wchodzimy w drogę obok – obite (poza drugim wyciągiem) Lobby Instruktorskie (VII-, oryginalnie wycenione na VII+). Pierwszy i trzeci wyciąg dają dużo frajdy z „estetycznego” wspinania, drugi trochę straszy, najtrudniejszego czwartego nie udało się niestety spróbować ze względu na brak spręża i korek na drodze. Finalnie całą drogę udało przejść się kilka lat później (RELACJA).

Powrót na Halę po 2 tygodniach, ponownie Granaty i ponownie żebro – tym razem prawe. W planach mieliśmy próbować Filar Staszla ale niestety tuż przed nami w drogę wbił się zespół trójkowy. Na pewno dostarczył im emocji bo z naszej drogi widzieliśmy długi lot prowadzącego z kluczowego miejsca... U nas też nie było łatwo z powodu słabych warunków – niezwiązany śnieg na skale i rysy pozalewne lodem. Dlatego też musieliśmy pod koniec drogi zweryfikować nasze plany trzymania się wariantu letniego i uciec w jeden z wariantów zimowych. Pogoda bombowa, na okolicznych drogach kilka zespołów.

Drugi dzień pobytu na Hali, pogoda nadal do bani 😉. Warunki mało sprzyjające - wszystkie płyty zasypane świeżym śniegiem, wyszukiwanie chwytów i stopni zajmowało sporo czasu, na dodatek mało co trzymało. Trzeci wyciąg zrobiony piątkowym wariantem (wg topo Kardasia). Droga to oczywiście klasyk, radziłbym jednak robić ją w miarę dobrych warunkach bo można się zdziwić i zabawić na niej dłużej niż się planowało...

Klasyczna zimowa droga na Hali, którą trochę urozmaiciliśmy wybierając trudniejszy wariant. Piąty wyciąg zrobiliśmy kominem po prawej stronie (oryginalnie droga idzie po lewej), trudności ok. M4 - przy niskim śniegu nie było za łatwo. Szósty wyciąg przeszliśmy gładką płytą mijającą przewieszkę po lewej stronie (jest tam hak) - zespoły przed nami twierdziły, że to zapych i zjeżdżały z taśm na blokach, po czym poszły prawą stroną do kolejnego stanu. My trzymaliśmy się topo Kardasia na którym ewidentnie wyrysowana jest droga po lewej.

Kilka zdjęć z drogi Patrzykonta (V) na Zadnim Kościelcu. Drogę robiliśmy w 2 zespołach, niestety pod koniec wspinania dopadła nas ulewa - nasz zespół zdążył skończyć drogę, a koledzy utknęły na przedostatnim wyciągu. Skończyło się małą "akcją pomocniczą" z naszej strony. Ładna droga z trudnościami na charakterystycznej, "stającej dęba" płycie. 

Na Halę docieramy w piątkę - ja z Ryśkiem planujemy Drogę Stanisławskiego, Adam, Jurek i Krzysiek - Załupę H. Pierwszy odcinek (IV+) trochę straszy z daleka, ale już podczas wspinania okazuje się bardzo przyjemny. Drugi wyciąg (V-) prowadzi kominem - początkowo wąskim, rozszerzającym się przed wyjściem do żlebu, są spity. Trzeci i czwarty wyciąg forsują przyjemne zacięcia i ścianki. Droga to kursowy klasyk, koniecznie trzeba mieć ją na koncie! Zimą droga jest już poważniejsza, a trzeci wyciąg - znacznie trudniejszy (RELACJA)!

Co prawda umówiłem się z Ryśkiem na Filar Świnicy, ale dołącza do nas Jacek i przekonuje nas, że latem to nie jest dobry pomysł. Namawia nas na jedną z ładniejszych kursowych dróg na Hali - Filar Staszla na Granatach. Przystajemy na tą propozycję i później zgodnie przyznajemy, że była to bardzo dobra decyzja. Droga jest długa i różnorodna, przy czym bardzo dobrze asekurowalna. Ciekawy crux i później przyjemna "ścianka-niespodzianka" to elementy charakterystyczne. Później kolejne wyciągi polecam robić na lotnej bo do szczytu daleko a trudności II-nowe. Dużo ringów i haków. Zimą droga jest zdecydowanie poważniejsza (RELACJA)!

Po przygotowaniu w skałach umawiamy się z Tomkiem na pierwszy wspólny wyjazd na wspinanie w Tatrach. Na celownik obieramy popularną kombinację dróg kursowych - Załupę H na Zadnim Kościelcu i Gnojka na Kościelcu. Na podejściu dopada nas ulewa ale mimo to nie odpusczamy. Pierwsza droga nie przypada nam do gustu i nie sprawia żadnych problemów - trudności brak a sporo gruzu i rzęchu. Na Gnojku również działamy sprawnie ale tutaj już musimy trochę się sprężyć. Dobra szkoła dla początkujących plus kilka ładnych ruchów - warto zrobić.

Wybrane zdjęcia z kursu lawinowego, zorganizowanego przez Topr dla naszego Klubu Wysokogórskiego.

Drugi dzień zimowego pobytu na Hali. Tym razem wybieramy się na taternicki wierzchołek Świnicy, po drodze trenując asekurację na lotnej. I zbieramy jedno bolesne doświadczenie - w zimie w górach wysokich trzeba smarować twarz gdy świeci Słońce :)

Weekend z Ulą na Hali. Pierwszego dnia wychodzimy na Kościelec, przy okazji trenujemy poruszanie się na lotnej, hamowanie czekanem i inne zagadnienia z kursu zimowej turystyki wysokogórskiej. Początkowo chcemy wyjść od strony Czarnego Stawu ale śniegu jest bardzo dużo, więc obchodzimy masyw i na przełęcz dostajemy się od drugiej strony.

Zdjęcia z wiosennej wycieczki na Kościelec.