W ostatnią niedzielę października po świeżym opadzie śniegu sporo ścian w Tatrach jest niedostępnych, do tego mocno wieje. Mimo tego upieramy się by raz jeszcze w tym sezonie dotknąć granitu i nacieszyć oko wysokogórskim krajobrazem. Wybór pada na Zamarłą Turnię, gdzie w słoneczny dzień wspinać można się nawet w tak niesprzyjających warunkach. W planach mamy drogę otwartą raptem kilka tygodni temu – Veni (VII+), oferującą trzy trudniejsze wyciągi prawie kompletnie wyposażone w stałe punkty oraz dwa łatwiejsze na własnej asekuracji. Jeżeli pogoda i czas pozwolą chcemy dorzucić coś jeszcze – na miejscu jednak okazuje się, że na realizację naszego pomysłu nie ma szans. 

Drugiego dnia pobytu w Pięciu Stawach wybieramy się na Zamarłą Turnię – moim celem jest powrót na Prze Puklinę (VIII), Ani – uzupełnienie kolekcji klasyków o Jargiłę-Paćkowskiego (VI+). Zaczynamy od pierwszej drogi, której opis zamieściłem podczas próby przejścia rok wcześniej – TUTAJ. Niestety po 50-metrowym siódemkowym wyciągu okazuje się, że na kluczowym odcinku brakuje plakietki – udaje mi się podwiesić na śrubie i porobić ruchy ale nici z prowadzenia. Zjeżdżamy więc na półkę pod zacięciem na Motyce i namawiam partnerkę by mimo zmęczenia intensywnym poprzednim dniem spróbowała poprowadzić Jargiłę.

Weekend w Pięciu Stawach – śniegu wkoło nadal sporo, na południowych ścianach sezon już jednak w pełni. Do Dolinki Pustej docieramy dopiero późnym popołudniem, jest więc okazja nadrobić zaległości z kolejnym nietrudnym klasykiem z listy polecanych dróg – Południowym (Środkowym) Filarem Koziego Wierchu (V). W drodze pod ścianę piszę z ciekawości do Rafała jak tam jego projekt Pięć Stanów Upojenia, a ten namawia nas na prawdopodobnie pierwsze powtórzenie wariantu Płyty Hajzera Direct (V+). Na miejscu dajemy się skusić – trzeba się jednak sprężać by zdążyć na kolację do schroniska 😊.

W pierwszą niedzielę czerwca wybieramy się z Romkiem na Zamarłą Turnię by spróbować dwóch biegnących blisko siebie dróg, o odmiennym charakterze – historycznego Kantu Pietscha (VII+) oraz nowoczesnej Prze Pukliny (VIII). Obie linie prowadzą rysami w płycie na lewo od Jargiły i pokonują przewieszoną część ściany na prawo od słynnego Dzioba – trudności skumulowane są więc w obu przypadkach na dwóch wyciągach. Poranek w zaśnieżonej jeszcze Dolince Pustej wita nas niestety dużą wilgotnością po nocnych opadach, czarnymi chmurami i chłodnym wiatrem. Z każdą godziną ma być jednak lepiej, postanawiamy więc trzymać się planu zamieniając jedynie kolejność dróg - mokre rysy na Pietschu nie dałyby nam szans.

Głód Tatr wywołany październikową posuchą spowodował, że w ciągu tygodnia okienka pogodowego w listopadzie, pojawiamy się w nich po raz trzeci. Tym razem ma być jeszcze chłodniej, jestem więc sceptycznie nastawiony, ale finalnie daję się namówić Ani, która chciałaby zakończyć sezon jakąś ładną i przyjemną drogą. Godzę się iść pod odległą Zamarłą pod warunkiem, że oprócz tego spróbujemy przejść jeszcze jedną linię, którą od wiosennego rekonesansu (Kombinacja Kant/Mu) mam na oku. Tak powstaje plan by zrobić znanych mi już Prawych Wrześniaków (VI+) oraz Mu-mu-mu (VIII-). Wspinanie zaczynamy przy pierwszych promieniach Słońca na ścianie, gdy tylko puszcza mróz 😊.

Po wyjątkowo brzydkim październiku, na początku listopada w Tatry wraca jesień – mimo niskiej temperatury jest sucho i słonecznie, można więc powspinać się na południowych i zachodnich wystawach. Na Słowacji lockdown, wybór pada więc na Zamarłą – jakość skały i duży wybór dróg rekompensują długie podejście, trzeba jednak liczyć się z tłumami. Zaczynamy od Komarnickich (V+), z rzadko obecnie robioną górną częścią drogi, po czym dysponując mniejszą liczbą czasu niż zakładaliśmy, decydujemy się na krótką, nową linię wyprowadzającą na Zmarzłą Przełęcz  - Lato w Kobylanach (VI+).

Długo wyczekiwany początek sezonu w Tatrach - granica ze Słowacją nadal zamknięta, po deszczowym tygodniu wybieramy więc południową wystawę Zamarłej. W górnych partiach nadal zalega bardzo dużo śniegu, gdy docieramy więc do Dolinki Pustej, ukazuje się nam widok jak z Enversów, gdzie w ściany startuje się prosto z lodowca. Rano zacięcia i rysy są jeszcze mokre, postanawiamy więc rozpocząć od wspinania na skąpanym w Słońcu Lewym Kancie. Początkowo w planach jest Egzamin z Fizyki (VII), jednak gdy omijamy pierwszy kruchy fragment lewą stroną, a na drugim długo błądzę w poszukiwaniu odpowiedniego (i suchego) wariantu, od trzeciego stanowiska postanawiamy zrobić kombinację najładniejszych wyciągów powyżej - jednego z Lewego Heinricha i dwóch z Mu-Mu-Mu.

Droga, kojarzona najczęściej z opowiadaniem Jana Długosza pod tym samym tytułem, zlokalizowana jest na północno-wschodniej ścianie Buczynowej Strażnicy. Oferuje 5 wyciągów zróżnicowanego wspinania, po których czeka nas jeszcze przejście ok. 300 metrów łatwego terenu do Przełączki nad Dolinką Buczynową. Komin "odkurzył" początkiem sezonu Kuba Radziejowski, po którego przejściu droga trafiła na listę moich najbliższych zimowych celów. Pod koniec stycznia, korzystając z wyjątkowo korzystnych warunków śniegowych, postanawiamy w 4-osobowym składzie dołączyć do „Klubu Pokutników”.

Mimo, że mamy ostatni dzień kalendarzowego lata, jest chłodno, a północne ściany przyprószone są śniegiem. Ten kontrast zieleni i bieli w Tatrach wygląda świetnie, choć oczywiście działalność wspinaczkowo jest przez to ograniczona do słonecznych wystaw. Zamarła Turnia na takie właśnie warunki jest idealna, bywam że da się tu komfortowo wspinać nawet w listopadzie. W porannym chłodzie ruszamy więc do Doliny Pięciu Stawów Polskich, a następnie do Dolinki Pustej. Czekając aż Słońce oświetli ścianę, zastanawiamy się nad pierwszym celem – miał być Egzamin z Fizyki (VII), postanawiamy jednak rozpocząć od drugiej planowanej drogi, Lewej Pilchówki (V+).

Kilka dni przed weekendem w Tatrach spadł śnieg ale na południową wystawę w słoneczny, jesienny dzień można liczyć 😊. Dlatego też mimo pewnych wątpliwości co do stanu ściany Zamarłej postanawiamy wybrać się na jednodniową akcję z zamiarem przejścia Prawego Kantu Heinricha (VII-). W Dolinie Pięciu Stawów widoki jesienne mieszają się z zimowymi i dopiero po dotarciu do Dolinki Pustej upewniamy się, że ściana jest sucha więc można działać! Ponieważ jednak Słońce jest jeszcze nisko, a wiatr daje się trochę we znaki, postanawiamy nie zaczynać od trudnej (dla nas) drogi, tylko rozgrzać się na Klasycznej (oryginalnie V, aktualna wycena VI-) – nie robiłem jej jeszcze więc jest dobra okazja.

Drugiego dnia działania na Zamarłej (dzień wcześniej zrobiliśmy Prawych Wrześniaków i Aligatora - RELACJA) postanawiamy zmierzyć się z piękną linią wytyczoną przez zespół Jargiło-Paćkowski, oferującą dwa ciągowe wyciągi za VI+ i jeden łatwiejszy, wspólny z Motyką. Dzielimy się z Grześkiem trudnościami i to on rozpoczyna pierwszy – czeka go trzymające w napięciu, estetyczne wspinanie na 50-metrowym odcinku wzdłuż rysy. Jednym słowem – perełka! Na drugim wyciągu charakter wspinania ulega zmianie – siłowe wejście na kant, po czym bardziej techniczne układanie się w ciasnym zacięciu. Bardziej szczegółowy opis drogi w relacji z przejścia w roku 2023 - TUTAJ.

Zachęceni dobrymi prognozami decydujemy się na 2-dniowe wspinanie na Zamarłej Turni. Pod ścianą meldujemy się w 3-osobowym składzie i rozpoczynamy od jednego z szóstkowych klasyków na ścianie - Prawych Wrześniaków (VI+). Szczegółowy opis drogi i więcej zdjęć w relacji z przejścia w roku 2020 (LINK). Umawiamy się, że Grzesiek poprowadzi dolną część, mi przypadnie góra, w tym kluczowy wyciąg. Po początkowym parchu zaczyna się piękne wspinanie – zarówno drugi jak i trzeci wyciąg są bardzo ładne i trzymają poziom. Po dojście na stanowisku przy trawersie przejmuję prowadzenie – krótki i mało ciekawy odcinek doprowadza pod kluczowe trudności drogi. Ostatni wyciąg okazuje się bardzo przyjemny i zajmujący – najpierw ładne zacięcie, później kilkanaście metrów po filarku.

Pogoda w Tatrach w końcu zapowiada się nieźle, na niedzielę umawiamy się więc ze znajomymi na planowaną od dawna Grań Kościelców. Namawiam jednak Krzyśka by wyruszyć dzień wcześniej i zrobić Motykę na Zamarłej Turni, którą również od dłuższego czasu mieliśmy na celowniku. Opinie, że jest to jedna z najładniejszych dróg słynnego taternika nie są bezpodstawne. Trudności trzymają od początku do końca, nie ma parchatych odcinków, wspinamy się w różnych formacjach, lufa pod nogami – wspinanie tatrzańskie w pigułce! Szkoda jedynie, że całość zamyka się w 4 wyciągach, aż chciałoby się by droga miała kilkaset metrów 😊. Na drogę z przyjemnością wracam w roku 2019 z Anią - LINK.

Czas na kolejną popularną ścianę w Tatrach Polskich. Tym razem na celownik bierzemy Zamarłą i popularną drogę kursową - Festiwal Granitu. Droga znana jest głównie przez jeden dość nietypowy wyciąg - "trawers na rękach", który faktycznie dostarcza sporych emocji początkującym taternikom 😊. Ale i pozostałe wyciągi (poza pierwszym) są godne uwagi, a szczególnie ładny i estetyczny jest drugi, prowadzący pięknym Zacięciem Komarnickich - wg wielu to jedna z najładniejszych "czwórek" w całych Tatrach.

Drugie podejście do Orlej Perci z Bartkiem. Pierwsze zakończyło się niepowodzeniem już przy schronisku - koledze rozpadły się buty 😊. Tym razem porządnie wyposażeni stawiamy się późnym wieczorem przy Pięciu Stawach. I zamiast kulturalnie położyć się spać dołączamy do imprezy, która kończy się dość późno. Po krótkiej drzemce na ławkach przed schroniskiem, ruszamy na Zawrat. Pragnienie daje nam się nieźle we znaki, na szczęście najwyższy tatrzański szlak pokonujemy sprawnie i szybko.

W dzień po zdobyciu Rysów wychodzimy ze starego schroniska przy Moku do Doliny Pięciu Stawów (przez Świstówkę). Szybka przerwa na szarlotkę i ruszamy przez Zawrat na Świnicę (2301 m.).