Drugiego dnia weekendu w Tatrach spotykam się Białej Wodzie z dwoma Michałami, z którymi umówiłem się na Kurtykówkę na Małym Młynarzu. Niestety wczorajsze wspinanie wzmogło zapalenie łokcia i każde zgięcie ręki powoduje ból, nie chcąc jednak wracać do domu proponuję Stanisławskiego (V+/VI-) na Galerii Gankowej – koledzy na słowackiej Zerwie się jeszcze nie wspinali, a mi brakuje wspomnianej drogi do kolekcji. Po uporaniu się z jednym z najdłuższych podejść w Tatrach docieramy do zimnej tego dnia niczym lodówka ścianie i zaczynamy wspinanie - łatwy dół idzie szybko, więcej czasu spędzamy na górnych, mokrych wyciągach. Oferują one zaskakująco ładne i niebanalne wspinanie, wg mnie ciekawsze niż na pobliskim Filarze Puškáša.

Po noclegu w wygodnej kolibie pod Szarpanymi Turniami, następnego dnia rano udajemy się pod Galerię Gankową by przejść Filar Centralny (VII). Droga jest niewątpliwie bardzo ciekawa i zasługuje na miejsce w tatrzańskim TOP, należy ją jednak traktować poważnie. Trudności są bowiem dość mocne w swoim stopniu, niewiele przejść w obecnych czasach skutkuje porostami, a zgnite haki bardziej utrudniają asekurację niż pomagają. Linia trochę kluczy, dzięki opisowi i zdjęciom nie będzie jednak problemu z interpretacją schematu – warto więc skorzystać i się wybrać 😊. Startując z Doliny Rumanowej czeka nas dość nietypowo nie podejście, a zejście pod ścianę.

Młynarczyk to jedna z bardziej „honornych” tatrzańskich ścian – o jej klasie stanowią nie tylko wymagające linie (od VI do X-), ale również przygodowe podejście i niebanalne zjazdy. Skała przypomina tą z Kazalnicy, podobnie zresztą jak tam często jest mokro – idealne warunki do wspinania zdarzają się dość rzadko. Gdy więc pod koniec października nadchodzi kilka słonecznych dni, mimo niskich temperatur i krótkiego dnia postanawiamy z Szymonem wybrać się na planowaną wspólnie od dawna Szewską Pasję (VII+). Czeka nas porządna taternicka przygoda ze sporą huśtawką emocji.

Kilka dni po przejściu Motyki na Wysokiej (RELACJA) wybieramy się na kolejną alpiniadę – tym razem w jeszcze bardziej odległy zakątek Tatr. Odwilż i prognozowany powrót mrozu dawały nadzieję, że również na północnych ścianach w żlebach zrobią się firny i lody. Pogoda spłatała nam jednak figla – wiało oraz brakło zapowiadanego mrozu, co przełożyło się na kopny śnieg i miękki, lejący się lód. Mimo tego wizyta w pięknym i dzikim górskim otoczeniu z wyjściem na drugi najwyższy szczyt w Głównej Grani Tatr była świetną przygodą.

Podczas zeszłotygodniowej wizyty w Białej Wodzie (RELACJA) jak zawsze zerkałem z ciekawością w kierunku „mitycznej” drogi jaką jest Alicja w Krainie Czarów. Linia nie jest co prawda ani za długa (ok. 70 metrów) ani za trudna jak na dzisiejsze czasy (WI5 M7), jednak z powodu wyjątkowego rodzaju wspinania oraz ulotnego charakteru (rzadko się tworzy i może zniknąć w jeden dzień) cały czas uchodzi za tatrzańską perełkę. Gdy okazało się, że tym razem lód jest wystarczająco wylany i tak nie zakładałem że na drodze zawitam za kilka dni – okienko na przejście jest przeważnie krótkie, poza tym trzeba też do niej dojrzeć...

Po świetnych warunkach wspinaczkowych w Tatrach nie ma już śladu - od dwóch tygodni sypie i wieje, miłośnikom dziabek pozostaje więc trenowanie w rejonach drytoolowych lub wykorzystywanie krótkich okienek pogodowych na wspinanie lodowe w dolnych partiach dolin. Kilkugodzinne niedzielne przejaśnienie poświęcamy więc na wizytę w Białej Wodzie – zabieram partnerkę na znane mi już Oczy Pełne Lodu oraz oblegane jak zawsze Kaskady. We wpisie trochę zdjęć z obu lodospadów, dla porównania warto zerknąć również do obszernej relacji z 2019 (TUTAJ) i krótszej z 2017 (TUTAJ).

Według wszystkich prognoz weekend ma być ciepły i bezdeszczowy, postanawiamy więc podziałać dwa dni na odległej Galerii Gankowej, z noclegiem pod ścianą. Na celowniku dwie piękne i rzadko obecnie powtarzane drogi - Zacięcie Czarnej Płyty (VII-) oraz Filar Centralny (VII). Niestety warunki i pogoda okazują się kompletnie inne od przewidywanych i dwukrotnie weryfikują nasze plany. Pierwszego dnia kończy się wycofem spod zalanej Czarnej Płyty i wyjściem ze ściany Drogą Klasyczną (IV/V), drugiego bezskutecznym oczekiwaniem aż przestanie padać i uda się wbić w cokolwiek. Pozostaje pogodzić się z tym na co nie mieliśmy wpływu i pocieszyć doładowaną łydką, przejściem ściany oraz mrocznymi klimatami odludnej Doliny Ciężkiej.

Wizyta w Białej Wodzie i Dolinie Ciężkiej – w planach była jedna z dróg na północnych ścianach, ale po kilku godzinach rekonesansu okazało się, że warunki na tych wystawach są fatalne (masy sypkiego śniegu). Na pocieszenie pozostało nam podziwianie świetnych widoków oraz przejście Ciężkiego Lodospadu (słow. Český ľad) – jednego z klasyków doliny, oferującego w zależności od stopnia wylania i wariantów trudności od WI3 do WI4+. Dla mnie to powrót na ten lód po latach, poprzednio byłem na nim w 2015 i 2016 – linkuję relacje dla porównania warunków.

O wspinaniu na północno-wschodniej ścianie Małego Młynarza myślałem za każdym razem widząc ją czy to z Doliny Białej Wody, czy na podejściu do Morskiego Oka (skąd robi kapitalne wrażenie). W środku tegorocznego lata nadszedł wreszcie odpowiedni moment, choć popołudniowa ulewa dzień wcześniej oraz ryzyko burzy w dzień przejścia trochę obniżyły nasze morale. Do Doliny Żabiej Białczańskiej podchodzimy większą ekipą, finalnie na wspinanie decydujemy się w na 2 dwójkowe zespoły i skręcamy w kierunku Wyżniej Skoruszowej Przełęczy, reszta rusza turystycznie na Młynarza.

Drugiego dnia obozu ruszamy pod Młynarczyka z nieśmiałym zamiarem spróbowania Szewskiej Pasji (VII+). Wiemy, że samo dotarcie pod ścianę jest przygodą samą w sobie, nie spodziewamy się jednak, że aż TAKĄ 😉. Przechodzimy przez mostek za taborem i zaczyna się walka z przyrodą – najpierw las zarośnięty i żywy jak z baśni o elfach, później dwa głazowiska, następnie krzaki po klatę i na koniec strome trawy. Oczywiście mocno sobie skomplikowaliśmy dojście brakiem znajomości terenu, dlatego zamiast 30 widniejących w opisie minut kończy się na 90.

Tym razem na letni obóz KW BB wybieramy Dolinę Białej Wody, gdzie jak wiadomo wszędzie pod ściany daleko, a na krótkie i łatwe drogi nie ma co liczyć 😉. Mamy nadzieję, że pogoda będzie łaskawa i uda się podziałać na Galerii Gankowej, Małym Młynarzu i Młynarczyku. Niestety plany zostają zweryfikowane, w czwartek i piątek próbujemy zrobić „cokolwiek”, a w sobotę prawie wszyscy opuszczamy Tabor. Pierwszego dnia, po przybyciu na miejsce i zrzuceniu ciężkich plecaków i rozłożeniu namiotów, bardzo optymistycznie postanawiamy wybrać się na Galerię Gankową i spróbować Filar Centralny. Ściana jest jednak w większości mokra, pozostaje plan awaryjny i łatwiejszy filar, którym prowadzi droga Puškáša (V).

Plan zakładał przejście Doliną Białej Wody pod Ciężki Lodospad, wspinanie na nim i wejście do Doliny Ciężkiej by pooglądać widoki. Już po drodze w głowie pojawił mi się jednak plan B - przejście Wielkiego Młynarzowego Żlebu, który znałem już z nieplanowanego przeżywcowania jakiś czas temu (relacja TUTAJ). Po dwugodzinnym spacerze doliną pytam towarzyszącą mi Anię którą opcję wybiera - w Żlebie widać dwa zespoły więc mam pewność, że ślad zejściowy będzie założony, co w przypadku zejścia zimą do Żabiej Doliny Białczańskiej ma znaczenie. Partnerka wybiera bardziej ambitną propozycję - drogę długa na prawie kilometr i pokonującą ok. 650 metrów przewyższenia.

Warunków na duże ściany nie ma, można więc pobawić się trochę w lodzie i odświeżyć umiejętności w tym zakresie. Biała Woda i łatwo dostępne lodospady to więc w tym momencie rozwiązanie idealne. Podczas tej wizyty interesują nas głównie Oczy Pełne Lodu. Na rozgrzewkę idziemy jednak na Kaskady. Pod lodem stawiamy się o 8-mej, są już 2 zespoły ale wcale nas to nie dziwi bo pogoda jest bardzo dobra, podobnie jak warunki.

Przejście słynnej drogi Orłowskiego (VI-) na Galeri Gankowej było moim marzeniem odkąd zacząłem się wspinać. Gdy stanąłem pod Galerią cztery lata temu by przejść najłatwiejszą drogę na ścianie (Klasyczną), z podziwem spoglądałem w prawo, zastanawiając się czy kiedyś będę miał umiejętności i odwagę by zmierzyć się z trudniejszym klasykiem. Prawie każdy kto miał już drogę na koncie, opowiadał o niej z respektem i potwierdzał, że jest to jedna z najpoważniejszych wspinaczek szóstkowych w Tatrach. Oddalenie ściany od cywilizacji, jej wystawa, wielkość, ograniczone możliwości wycofu, zagrożenie w przypadku opadów, zawiłe zejście, prawdopodobieństwo zgubienia drogi i samo nagromadzenie trudności - brzmi jak egzamin z taternictwa. I właśnie nadszedł czas by do niego podejść!

Nareszcie – tydzień w Tatrach! Po raz kolejny biorę się za organizację obozu zimowego KW Bielsko-Biała. Tym razem na bazę wybieramy Schronisko przy Popradzkim Plesie, co w porównaniu do dwóch minionych lat w Białej Wodzie pozwala nam się cieszyć wręcz luksusowymi warunkami pobytowymi 😊. Pierwszego dnia nie trafiam jednak od razu na miejsce, najpierw wraz z Mariuszem meldujemy się w Dolinie Białej Wody by wyjątkowo (poniedziałek!) samotnie cieszyć się dobrze wylanymi lodospadami.

Zapowiadają piękny weekend i świetny warun, nie ma więc co się zastanawiać – trzeba jechać w Tatry na cały weekend! Na sobotę planujemy rozgrzewkę na lodospadach w Białej Wodzie. Niestety tuż przed wyjazdem wysypuje się nam jedna osoba i finalnie działamy w trójkę – do mnie i Krzyśka na miejscu dołącza Łukasz (Madness). W Dolinie ludzi na dziabanie oczywiście mnóstwo, dlatego też udaje nam się zrobić tylko jeden, za to dość długi (ok. 80-metrowy) Lodospad Kaskady. Zastanawiamy się jeszcze nad wbijaniem w pięknie prezentującego się Mrozekova ale jest już za późno a w perspektywie mamy jeszcze obiad i przejazd do Brzezin oraz podejście na nocleg do Murowańca.

Na sobotę (jedyny pogodny dzień) nie wyszedł planowany mikst na Pustej Straży (brak chętnych), wbiliśmy więc z Krzyśkiem na Lodospad Ciężki, który nie do końca był jeszcze gotowy na dziabanie 😉. Reszta towarzystwa albo próbowała coś udziałać na turach albo wybrała się turystycznie na Młynarza. Niedziela przywitała nas dodatnią temperaturą i deszczem, toteż wszyscy ze smutkiem zarządziliśmy odwrót do cywilizacji.

W piątek wybraliśmy się na turach w kierunku Polskiego Grzebienia ale z powodu kiepskich warunków zjechaliśmy już poniżej Zmarzłego Stawu. Ekipa, która nart nie zabrała doszła do przełęczy i nawet wyżej, na Małą Wysoką.

Wybrane foty z obozu zimowego KW BB w Białej Wodzie. Podobnie jak w zeszłym roku pełniłem funkcję „chatara”, więc nie zważając na nic musiałem w chacie przesiedzieć cały tydzień :) Piątkowa tura oraz sobotnie wspinanie lodowe w osobnych relacjach. Tutaj zdjęcia zrobione od poniedziałku do czwartku.

Korzystając z chwilowego ochłodzenia w Tatrach postanawiamy spróbować przejścia Wielkiego Młynarzowego Żlebu. Warunki były jednak takie sobie bo mróz trzymał za krótko, na dodatek dzień wcześniej spadło ok. 20 cm śniegu. Jakkolwiek drogę udało nam się przejść w bardzo ładnym stylu i czasie, bez wyciągania liny. Po powrocie okazało się, że nikt tego dnia do Doliny Białej Wody nie wchodził więc mieliśmy ją całą dla siebie 😉. Pierwsze dwa progi lodowe kruche/drytool z potokiem pod spodem, na trzech kolejnych bardzo dobre warunki (miękko). Na śnieżnych odcinkach pod kilkoma centymetrami świeżego puchu dobrze związany lecz topniejący śnieg. Relacja z 2019 - TUTAJ.

Wybrane zdjęcia z obozu zimowego KWBB w Białej Wodzie. Tydzień spędzony w surowej chacie bez bieżącej wody i prądu plus codzienne wspinanie 😊. Pierwsze trzy dni minęły na szkoleniu ze wspinania lodowego - działaliśmy na Lodospadzie Kaczym i Ciężkim. W czwartek udało się dorzucić do kolekcji Lodospad Ascety, w piątek urobiliśmy z Kućką trudności drogi Doublis-Skłodowski, w sobotę wróciłem na Lodospad Ciężki i zrobiłem go w całości. Niestety przez pierwsze dni pobytu prawie cały czas sypało co znacznie ograniczyło możliwości działania. Pięknie zrobiło się dopiero na weekend...

Droga zrobiona podczas letniego obozu KW BB - za organizację którego po raz pierwszym odpowiadałem 😊. Na Tabor pod Wysoką dotarliśmy dość późno, w związku z czym mieliśmy opóźniony start kolejnego dnia. Na dodatek z powodu złego samopoczucia ze wspinania zrezygnował Tomek więc pod Galerię ruszyliśmy z Krzyśkiem w dwójkę. Klasyczna to najłatwiejsza droga na legendarnej ścianie. Warto zrobić dla rozeznania innych linii i zejścia, które szczególnie po raz pierwszy jest dość zawiłe. Podczas samego wspinania, przy wyborze wariantów można znaleźć większe trudności niż oryginalne IV.

Wycieczka na Polski Grzebień, w bardzo upalny dzień. Dolina Białej Wody jest piękna ale ciągnie się w nieskończoność, a czas nas trochę gonił - wieczorem finał Mistrzostw Europy 😊.