Połączenie Granią Wideł dróg Stanisławskiego na północnej ścianie Małego Kieżmarskiego z jego linią na zachodniej ścianie Łomnicy chodziło mi po głowie od dłuższego czasu. Z realizacją koncepcji wyprzedził mnie Grzesiek Folta, robiąc to w świetnym stylu (free solo w 5h50m) i nadając jej roboczą nazwę „Stanisławski Widły”. Dwa tygodnie poźniej powtarzamy łańcuchówkę z Szymonem.

Tym razem z koordynowanym przeze mnie klubowym obozem zawitaliśmy do Doliny Kieżmarskiej. Pierwszego dnia pobytu, z okazji urodzin Ani, proponuję jej piękną i długą alpiniadę – Północno-Zachodni Filar (Grań) Małego Kieżmarskiego Szczytu, zwany potocznie Filarem Grosza. Wspinaczkę postanawiamy dodatkowo wydłużyć – zamiast podchodzić przez Dolinę Dziką, startujemy od podstawy ściany Żuławskim. Pogoda i warunki śniegowe są bardzo dobre – dzięki temu praktycznie całość pokonujemy na lotnej asekuracji. Filara nie należy jednak lekceważyć – do przejścia jest ponad kilometr, co wymaga odpowiedniego zapasu sił jak i sprawnego poruszania się zespołu w zróżnicowanym terenie mikstowym i skalnym.

Droga Stanisławskiego (znana też jako Weberovka) to piękna, historyczna linia na północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu, a jej dolna część to zimą wielki tatrzański klasyk. Dobre warunki lodowo-śniegowe w Kominie zdarzają się jednak rzadko, świetne raz na kilka lat – gdy tylko okazało się że właśnie ma to miejsce, decyzja o działaniu podjęta została błyskawicznie. Dodatkowe wyzwanie to przejście całej ściany – ze względu na płytowy charakter jej górną część robi się najczęściej Drogą Szczepańskiego. W ten oto sposób dołożyć można cegiełkę do tzw. Trylogii Tatrzańskiej, obejmującej drogi na trzech wielkich północnych ścianach – Małego Kieżmarskiego, Ganku oraz Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego.

W planach był Batyżowiecki ale już po drodze doszliśmy do wniosku, że przy zapowiadanej „lampie” lepiej schować się gdzieś w cieniu 😉. Stanęło na owianej legendą drodze Stanisławskiego (słow. Weberovka, V+/VI). Obecnie jest to jednak już linia dość przystępna, z gotowymi stanowiskami oraz ewidentnym przebiegiem (do Niemieckiej Drabiny). Trzy pierwsze wyciągi (czwórkowe) są kruche kolejne dwa - piątkowe, piękne i lite. Teoretycznie najtrudniejszy wyciąg to przewinięcie pod okapem – zdecydowanie piątkowo, szóstki z topo brak. Na koniec dwa połączone wyciągi i można przejść na lotną bo do Drabiny jest już łatwo. Jakkolwiek to pozycja obowiązkowa – szczególnie ze względu na historię oraz linię drogi! PS. Zimą droga to wielki klasyk, znacznie poważniejszy - chyba, że trafią się tak świetne warunki jak pocżątkiem roku 2022 (obszerna RELACJA).