Poranny opad w Tatrach uniemożliwił realizację pierwotnego planu, pojawiła się więc okazja do przejścia zaległego nietrudnego klasyka – drogi Cez výlom (V) na zachodniej ścianie Wielickej Baszty. Już będąc przy Domu Śląskim wpadam na pomysł by „urozmaicić podejście” przejściem Jubilejnej (IV) na Wielickm Zębie. Pierwsza propozycja mimo całkiem sporej popularności i wyposażenia w stanowiska ma nieco przygodowy charakter, wymaga więc górskiego obycia. Druga jest z kolei świetną opcją dla osób początkujących – to jedyna tak długa i prawie kompletnie obita linia w Tatrach o trudnościach trójkowo-czwórkowych, do tego szybko i łatwo dostępna.

W mroźny i wietrzny dzień wybieramy się na słoneczne Granaty Wielickie - w przeciwieństwie do dużych północnych ścian tutaj po ostatnich opadach płyty są czyste, a pola śnieżne stabilne. Po zeszłorocznej pięknej wspinaczce na Wielkiej Granackiej Baszcie (RELACJA), tym razem naszym celem jest południowo-wschodnia ściana Wielkiej Wielickiej Strażnicy, turni niejako „wklejonej” w zbocza Wielickiej Kopy. Zainspirowani materiałami z A/Zero i opisem z Drytoolingu decydujemy się na wybór Drogi Mączki, oferującej w dolnej części ciekawe mikstowe wspinanie, a w górnej kilka czysto skalnych wyciągów wycenionych oryginalnie latem na V A0 (wg wcześniej powtarzających tatrzańsko-zimowo ok. 6+).

Pomimo kiepskiej prognozy pogody wybieramy się czteroosobową ekipą na położoną w Dolinie Wielickiej południowo-zachodnią ścianę Wielkiej Granckiej Baszty. Ania z Mateuszem na celownik obierają Środkową Depresję/Lewe Zacięcie (IV+), podczas gdy ja z Dawidem postanawiamy zmierzyć się z Rozlúčka so slobodou (VIII-) – po przetłumaczeniu na polski czeka nas więc Wieczór Kawalerski 😉. Droga to ciekawe połączenie górskiej przygody ze sportowymi akcentami – poza gotowymi stanowiskami zjazdowymi kilka stałych punktów znajdziemy na najtrudniejszych fragmentach oraz dla orientacji, resztę pokonujemy na własnej asekuracji.

Po wspinaniu na Huńcowskim jestem przekonany, że inne słoneczne wystawy również są w świetnych warunkach, dlatego z mojej listy ‘wygrzebuję’ drogę wiodącą środkową depresją południowo-zachodniej ściany Wielkiej Granackiej Baszty. Artur Paszczak pisał, że to mega-klasyk i wspaniała zimowa wyprawa, co prawda powaga drogi obecnie jest niższa (stanowiska z ringów i sporadyczne stałe punkty), z urody nie straciła jednak nic! W dobrych warunkach wspinanie jest świetne oraz idzie bardzo sprawnie – należy jednak pamiętać, że do pokonania mamy ponad 500 metrów. Maksymalne trudności latem (też warto jak ktoś szuka cesty długiej ale ewidentnej i nietrudnej) to IV+, zimą kilka odcinków ma ok. M5. Co ważniejsze – to piękna linia w dużej ścianie, z końcówką granią wprost na widokowy szczyt!

7 lipca 1930 o pierwsze przejście wschodniej ściany Gerlacha rywalizowali (wspomagani przez towarzyszy) Stanisławski i Birkenmajer. Zespół pierwszego finalnie przeszedł filar Pośredniego Gerlacha, podczas gdy rezultatem działań drugiego była prawdopodobnie pierwsza szóstkowa linia w Tatrach – tak bowiem po latach ocenione zostało gładkie zacięcie na boso (!) pokonane przez Kupczyka. Cała historia jest bardzo ciekawa i warto się z nią zapoznać*. Sama droga, jak i cała najwyżej położona w Tatrach ściana jest obecnie trochę zapomniana, dlatego też postanawiamy ją trochę „odkurzyć”. Jak się finalnie okaże, naszej 4-osobowej ekipie przyjdzie dopisać na niej również swój własny rozdział.

Dogrywka po obozie – w sobotę opuszczamy Morskie Oko i przenosimy się do Doliny Wielickiej. Następnego dnia tuż po wschodzie Słońca podchodzimy w kierunku upatrzonego celu - Filara Stanisławskiego na Gerlachu. Niestety pogoda weryfikuje plany – mocno wieje i niebo pełno jest ciężkich chmur, przejście drogi w tych warunkach byłoby wymagające i nieprzyjemne, a widoków nie byłoby żadnych. Decydujemy się więc na cel rezerwowy - drogę Birkenmajera na Wielickiej Baszcie – wygląda na wystarczająco wylaną lodem, no i podejście jest bardzo krótkie.

W końcu w Tatry udaje się umówić z Madnessem, którego w ostatnich miesiącach z akcji górskich wyłączył wątek miłosny 😉. Jak to w tym sezonie bywa, wszystkie ściany są zalane, na szczęście prognoza im bliżej weekendu - tym lepsza. Znowu jednak trzeba zrezygnować z północnych wystaw i działać od południa. Namawiam kolegę na ścianę, którą mam na oku już od dłuższego czasu - Wielką Granacką Basztę. Kilkukrotnie przechodząc szlakiem od Domu Śląskiego w kierunku Polskiego Grzebienia przyciągała ona wzrok swą wielkością i tajemniczoścą. Dróg na ścianie jest kilka, są jednak rzadko chodzone - najciekawsze poza łatwym klasykiem (Ľavým zárezom, IV) wydają się Direttisima (VI+ i Cesta horských vodcov (VI+), dlatego też postanowiliśmy zrobić jedną z nich.

W planach był klasyk na dużej ścianie, postanowiliśmy jednak nie ryzykować po ostatnich sporych opadach śniegu i wybraliśmy się na długą ale łatwiejszą drogę, prowadzącą filarem/żebrem na południowo-zachodniej wystawie Wielickiej Baszty. Droga nie jest zbyt popularna, jej schemat wydobyliśmy z czasopisma Wspinek z 1987 roku oraz z relacji członków KW Warszawa sprzed kilku lat. Czyli przygoda i improwizacja 😊. Zaletą wspinania w Dolinie Wielickiej jest szybkie podejście pod ścianę, dzięki czemu możemy zacząć się wspinać dość wcześnie, a że jesteśmy na słonecznej wystawie - nie marzniemy Wejście w drogę jest bardzo charakterystyczne i znajduje się pomiędzy popularną Drogą Birkenmajera (link do mojej relacji TUTAJ) a szerokim lodospadem po prawej stronie żebra – Welonem.

Po długich drogach zrobionych w Dolomitach, w Tatrach również mamy ochotę na jakąś dużą ścianę. Niestety prognozy nie są zbyt optymistyczne, pozostaje więc po raz kolejny wspinanie na „czymś” niskim. W tym sezonie nie byliśmy jeszcze w Dolinie Wielickiej, a że na liście mam w okolicy krótką drogę, właśnie tam się udajemy. Szybko podchodzimy do Domu Śląskiego, chwilę zastanawiamy się czy nie iść na Granacką Basztę, kuszącą swoją bliskością, po czym zmierzamy jednak dalej – pod południową ścianę Podufałej Baszty (słow. Opálová veža). Tutaj czeka na nas w miarę nowa (2011) i prowadząca pięknymi płytami droga o sympatycznej nazwie Francouzský polibek (VII-) czyli Francuski Pocałunek (VII-)😊.

Pogoda co prawda nie dopisała, ale udało się przejść ciekawą drogę zespołu Gálfy-Urbanovič na zachodniej ścianie Wielickiej Baszty. Prowadzenie pierwszego słowackiego V+ trochę dało mi się we znaki, za to kluczowy wyciąg za VI- nie okazał się wcale trudny. Szósty wyciąg pogubiony - trzeba uważać bo schemat jest niejasny i sporo osób ma problem z odnalezieniem prawidłowego przebiegu.

Zbieramy dużą ekipę i w końcu wybieram się na jedną z ładniejszych graniówek w Tatrach - drogę Martina. Podchodzimy Doliną Wielicką, na grań wchodzimy na Polskim Grzebieniu, kończymy na Gerlachu i schodzimy do Doliny Batyżowieckiej. Dzielimy się na dwie trójki, mi przypada prowadzenie pierwszej więc bawię się świetnie całą grań 😊. Droga co prawda wyceniana na I-II w najłatwiejszym wariancie, ale trzymając się ściśle grani można i trafić miejsca III-kowe. Klasyczna tatrzańska tura z pięknymi widokami, pozycja obowiązkowa! Uwaga na oblodzenia w okresie jesiennym, zacienione miejsca mogą być niebezpieczne.

Razem z Adamem i Ryśkiem atakujemy kolejny szczyt tatrzańskiej korony zimą. Tym razem lądujemy w Dolinie Wielickiej i ruszamy na Staroleśny. Droga jest nieprzetarta więc błądzimy trochę w masywie Bradavicy, w końcu jednak szczęśliwie meldujemy się na szczycie. Zimą wejście na Staroleśny jest dość dużym wyzwaniem turystycznym, przynosi więc sporo satysfakcji.

Zbieramy ekipę z FTG i razem ruszamy na Staroleśny. Wybieramy drogę z Polskiego Grzebienia przez Małą Wysoką i dalej granią na szczyt. Wchodzimy po kolei na każdy wierzchołek Bradavicy i zadowoleni wracamy do Doliny Wielickiej przez Zwodną Ławkę.

Po zdobyciu kilku "dwuipółtysięczników" tatrzańskich, czas na Króla Karpat! Razem z Bartkiem czujemy lekki stresik na podejściu do Śląskiego Domu - zarówno z powodu możliwego mandatu, jak i tego czy jesteśmy gotowi na TAKĄ górę. Po przejściu kluczowego progu - Wielickiej Próby - nabieramy pewności i mkniemy żlebem do góry. Za granią mamy małe problemy z orientacją ale po chwili odnajdujemy właściwą drogę i sprawnie meldujemy się na wierzchołku - Gerlach (2655 m.) jest nasz! Schodzimy Batyżowiecką Próbą.