Po sobotnim wspinaniu na Smoczym i Wysokiej (o czym TUTAJ) następnego dnia fundujemy sobie jeszcze dłuższą wycieczkę – pod Lodowy Szczyt. Wschodnia wystawa trzeciego najwyższego szczytu nie jest zbyt popularna, wspinacze kolekcjonujący tatrzańskie ściany powinni się nią jednak zainteresować. Do najciekawszych propozycji z pewnością należy Filar Brnčala (V) oferujący całkiem sporo (400m) przystępnego wspinania kończącego się wyjściem wprost na wierzchołek. Droga ma nieco przygodowy charakter, nie znajdziemy na niej zbyt wiele haków, jej przebieg na kluczowych wyciągach jest jednak ewidentny, a asekuracja w trudnościach bardzo dobra – można więc śmiało zaliczyć ją do grona lepszych tatrzańskich piątek.

Na niedzielę zapowiadają piękną pogodę więc trzeba to wykorzystać. Umawiam się z Jackiem i Łukaszem na planowaną już wcześniej Drogę Motyki na Jaworowym, niestety w sobotę pierwszy z kolegów informuje, że choroba nadal mu nie odpuszcza i nie da rady jechać. Proponuję Madnessowi by powspinać się na ścianie Sławkowskiego, on jednak upiera się przy Drodze Grosza na Lodowym. Trochę kręcę nosem ale w końcu przystaję na tą propozycję.

Mój pierwszy wysoki tatrzański szczyt zdobyty poza-szlakowo 😊. Adam z Ryśkiem od jakiegoś czasu namawiają mnie na wspólne wyjazdy, powstaje więc koncepcja zdobycia Wielkiej Korony Tatry, czyli 14 najwyższych (mierzących ponad 8000 stóp) szczytów całego masywu. Zaczynamy od jednej z najładniejszych gór - trzeciego co do wysokości Lodowego Szczytu (2628 m.). Podchodzimy do Chaty Teryho, stąd na Przełęcz Lodową i dalej trawersując pod granią wchodzimy na wierzchołek. Początkowo czuję się trochę nieswojo poza szlakiem ale definitywnie wkręcam się w temat i szybko planuję kolejny wyjazd 😉.