Drugiego dnia obozu pogoda znacznie się pogarsza – mrozi, wieje i sypie. Pocieszam się, że przynajmniej nie trzeba iść na nic długiego – kilkanaście godzin po powrocie z długiej alpiniady (Filara MKW) szybka i krótka droga będzie w sam raz 😉. Na szczęście w Kieżmarskiej propozycji na taką okazję nie brakuje – tym razem decydujemy się na Skrajnego Strażnika i jedną z dwóch dróg częściowo się pokrywających – Rambo lub Živagove blues. Pod ścianą stawiamy się w trójkowym zespołu już po 20 minutach od wyjścia ze schroniska i zgodnie stwierdzamy, że druga linia prezentuje się ciekawiej.

Minął prawie miesiąc od pierwszego zimowego wspinania w tym sezonie więc motywacja do wyjazdu była bardzo duża. Niestety po raz kolejny sypnęło więc ambitne cele odpadają – dlatego też kierujemy się do Doliny Kieżmarskiej. Ponieważ śniegu jest dużo, a wspinania ma być niewiele – decydujemy się z Ryśkiem na zabranie nart. Podejście pod północną ścianę Małego Kieżmarskiego mija więc szybko i przyjemnie. Na miejscu okazuje się, że śniegu jest więcej niż myśleliśmy, na dodatek wspinają się nieliczni – w tym jeden zespół na Stanisławskim (szacun!). Dlatego też postanawiamy zrobić szybkie przejście 3-wyciągowej drogi No a co na Skrajnym Strażniku – 2 lata temu robiliśmy drogę biegnąca kilka metrów na lewo (No a co) więc teren był już nam znany.

Foto-relacja ze wspinania na Skrajnym (Dolnym) Kieżmarskim Strażniku. Byliśmy przekonani, że robimy drogę Koncert sa nekonal. Po dwóch latach okazało się jednak, że była to droga No a co 😊. Pogoda tego dnia była mocno niesprzyjająca, a widoczność ograniczona - stąd słabe zdjęcia. Ładna chociaż krótka droga trzymająca trudności na wszystkich trzech wyciągach.