Jak już wspomniałem w relacji z Porto Flavia (TUTAJ), podczas zjazdów po Hard o Soft, zachwyciła nas uroda pięciowyciągowej linii Arancia meccanica (6c 150m) – dlatego też wracamy na nią dwa dni później. Droga prowadzi wzdłuż efektownego pionowego pasa pomarańczowej skały przecinającego prawie całą ścianę, co przekłada się na piękne i ciągowe wspinanie po dziurach i krawądkach. Ponieważ udaje mi się poprowadzić całość OS-em, po południu mamy czas na biegnącą tuż obok, niedawno re-ekipowaną Non spezzarmi il cuore (6b+/c 150m OS). Tutaj jest mniej ciągowo, wspinamy się za to w różnorodnym formacjach więc zapewne dlatego to też jeden z hitów ściany. Niestety Ania z powodu przeziębienia nie czuje się za dobrze, prowadzę więc ponownie całość – w takiej skale przy sportowej asekuracji to jednak czysta przyjemność!

Tym razem pobyt na Sardynii zaczynamy od położonego na zachodzie wyspy Masua. Zanim przeniesiemy się do obfitującego w duże ściany rejonu Baunei postanawiamy bowiem zrobić rozruch, zweryfikować stan mojej kontuzjowanej ręki oraz pozwiedzać. Pod kątem wspinania okolica oferuje sporo fajnych sektorów sportowych oraz kilka wielowyciągowych, z klifami Porto Flavia oraz Pranu Sartu na czele. Drugi z nich tym razem odpuszczamy (choć robi wrażenie – zob. zdjęcie), pierwszy jest bowiem tak atrakcyjny, że wizytujemy na nim dwukrotnie. Zaczynamy od dwóch niżej wycenianych klasyków – łatwej i przyjemnej Acciughe e bottarga (6a 180m OS) oraz kapitalnego, choć wymagającego jak na swoją wycenę Hard o soft (6a+ 180m OS).