Smutnej Zabawy, Próg Mnichowy
Początkiem kwietnia zima nadal w natarciu, w wielkanocny poniedziałek udajemy się więc ponownie do Morskiego Oka, podobnie jak tydzień wcześniej z zamiarem wspinania na Czołówce MSW. Ostatnio do zmiany planów zmusił nas opad śniegu, tym razem – mocny wiatr zrzucający ze ściany porządne pyłówki, próba rozpoczęcia wspinania kończy się szybkim wycofem. Przenosimy się więc na coś łatwiejszego i mniej narażonego na wiatr – nową (12.2020) drogę na Progu Mnichowym, Smutnej Zabawy (M5), łączącą się po trzech wyciągach z popularnym klasykiem, Wesołej Zabawy (M4+). PS. W Przewodniku Kuby Radziejowskiego pojawiło się info, że kluczowy wyciąg na Smutnej Zabawie to mocne 6.
Pierwszy wyciąg drogi startuje krótkim zacięciem - tak samo jak wariant Czyż-Łuczak, następnie wspinamy się skośnie w lewo skalnymi prożkami poprzetykanymi trawami. Na odcinku tym, mimo relatywnie niskiej wyceny (M4+) schodzi nam dość sporo czasu – wspinanie nie jest zbyt przyjemne. Po około 35 metrach dochodzimy do stanowiska (stare pętle) wspólnego z Kopczyńskim i Diretką Siwy-Roko.
Drugi wyciąg (M5) zaczynamy do góry, po czym trawersujemy w lewo kruchym terenem – najpierw nieprzyjemną załupą, następnie do ścianki z przewieszoną kosówką. Po przejściu ścianki czeka nas kruchy, szeroki kominek oraz słabo asekurowalny (nawet mając haki) i wypychający trawers (raczej M6). Ponieważ chwyty są obłe i zalodzone, miejsce to łatwo się nie poddaje – lota zaliczam najpierw ja, później Szymon 😊. Po przejściu trawersu czeka nas jeszcze krótka ścianka i wyjście w łatwy teren, gdzie można zrobić stan. Śmiejemy się z siebie bo zakładaliśmy szybką i bezstresową akcję, tymczasem dwa nietrudne wyciągi dały nam popalić i zajęły 4 godziny – kolejny raz potwierdza się, że w zimie najczęściej „nie ma nic za darmo"!
Dalej kontynuujemy łatwym śnieżno-trawkowym terenem i łączymy się z drogą Wesołej Zabawy – kolejne stanowisko zrobiliśmy dopiero w kociołku z trzema zacięciami, podchodząc trochę na lotnej. Tutaj spotykamy się z drugą ekipą uskuteczniającą wspinanie na Progu w lekkej dupówie – Anię wraz ze znajomymi kończących właśnie fajną Rysę Strzelskiego. W nasilającym się wietrze i w akompaniamencie pyłówek przechodzimy ostatni wyciąg – najpierw skalne zacięcie (M4), potem rynnę doprowadzającą na grań. Po wyjściu ze ściany szybko zmykamy do szlaku i nim do opustoszałego Moka oraz na parking.
Jeżeli ktoś liczy na ładne i przyjemne wspinanie, na Smutnej Zabawie go raczej nie odnajdzie – szczególnie drugi wyciąg jest mało zimowy oraz miejscami kruchy i ryzykowny. Dla poszukujących przygód na małej ścianie można go jednak zarekomendować jako ambitniejsza alternatywa dla obleganej WZ.
